Naar Khao Sok National Park

Maandag 23 Juli 2012, Khao Sok

Het minst leuke aan reizen met kinderen zijn de reisdagen zelf, en vandaag is er zo eentje. We gaan van Chiang Mai in het Noorden van Thailand naar het regenwoud bijna helemaal in het Zuiden. Na het ontbijt en het inpakken haalt de taxi naar de luchthaven ons op. Het werk op de luchthaven wordt een aantal minuten stil gelegd als we toekomen, geen staking maar er wordt de tijd genomen om foto's te maken van een blond Belgisch jongetje. Op de luchthaven slaan we de Burger King niet over, tegen Westerse prijzen eten we hamburger met frietjes. Raar genoeg (ik zou denken dat ze al een overdosis hebben gehad) hebben de jongens zin in vliegen. We gaan het vliegtuig op voor een vlucht van iets meer dan twee uur. Louis slaapt het grootste deel van de tijd weg, en Emiel kijkt nog eens een film. Vroeger dan verwacht landen we in Phuket, waar een vooraf gereserveerd busje klaarstaat om ons naar het Khao Sok National Park te brengen, een rit van 2uur tegen een belachelijk hoge prijs trouwens. Met het openbaar vervoer zou het nog een 4à5 uur duren eer we er zouden zijn, als we al direct aansluiting zouden hebben en het is al na 15u.

We hebben nog een kleine 2 uur rijden voor de boeg. De chauffeur heeft zijn zeer irritante vrouw mee, een soort Thaise Hyacinth Bucket. Het mens zit of te telefoneren, of zeer geënerveerd naar Louis en Emiel te kijken, uit angst dat die het nieuwe busje zouden beschadigen. En dat terwijl de kinderen superflink zijn. Eerst wordt er gekleurd en daarna Samson en Gert op de I-pod geluisterd. Ondertussen probeert ze ons wel vervoer voor binnen een paar dagen naar Koh Phangan aan te smeren. Dan hebben we meer tijd, dus dat doen we wel op een goedkopere manier.

Aangekomen in Morning Mist Resort worden we naar ons huisje gebracht. De bagage gaat in een soort tuktuk, Emiel mag achterop op de brommer en wij lopen er achteraan. Ons huisje is het laatste in een prachtige tuin met veel bloemen en bomen en ons terras kijkt uit op een riviertje, de Sok. Het huisje is nogal basic, we hebben voor de eerste keer geen airco, wel staan de ramen allemaal open (met muggengaas), hangt er een muskietennet rond de bedden en is er een fan. Onze keuze viel op dit ‘resort' omdat het één van de weinig is met een zwembad hier, en dat is zowat vereiste nummer 1 tijdens deze reis. We vinden het best avontuurlijk hier. Het is al laat, dus we gaan direct eten. We zitten op een 100m van de ingang van het park en de straat ernaartoe is een aaneenschakeling van restaurantjes, guest houses en kleine winkeltjes. We besluiten een pizzeria (buiten het bord pizzeria is er geen enkele gelijkenis) te proberen en de pizza's blijken erg lekker. Er staat een aquarium met grote vissen dus de jongens hebben ook hun bezigheid en wij kunnen min of meer rustig eten. We gaan nog langs in een minimarket en tot onze verbazing hebben ze hier hopen pampers en melk, terwijl we dat allemaal ingeslagen hebben om onze periode hier te overbruggen.

Fietsen in Chiang Mai

Zondag 22 Juli 2012, Chiang Mai

Vandaag gaan we nog eens actief doen, we hebben een fietstrip geboekt bij Click and Travel, een organisatie van een Belg en zijn Thaise vrouw, die fietstoers organiseert. We zijn de enigen die een toer hebben geboekt die lichtjes is aangepast voor kleine kids, en hebben de gids dus voor ons alleen. We worden opgehaald aan ons hotel en naar de verzamelplaats gebracht. Daar worden de fietsen in orde gebracht voor ons, Louis kan in een fietsstoeltje maar we kiezen uiteindelijk voor een fietskar omdat het stoeltje geen riempjes heeft om z'n voetjes vast te maken en die dus tussen de spaken kunnen geraken. Emiel gaat in een supercoole Weehoo aanhangfiets en kan meetrappen, al maakt dat volgens Dirk niet veel uit.

Het eerste stukje gaat door de stad, maar al gauw zijn we op het platteland. De eerste stop is bij een tempel, de gids Rit geeft uitleg over muurschilderingen en de jongens lopen wat rond. Rit is er zelf 12 jaar monnik geweest, van zijn 12^de tot zijn 24^ste, en vertelt over zijn toenmalig leven. Hij is van de Karen stam en monnik worden was de enige manier om te kunnen studeren. Ondertussen is hij4 jaar monnik af en heeft het in het begin heel wat moeite gekost om een gewoon leven op te bouwen. Monniken hebben immers geen bezittingen en leven van de giften van de mensen.

Opnieuw de fiets op en we merken dat het zondag is en ook veel Thai thuis zijn. Brommers worden gewassen, de was wordt gedaan, mensen zitten in de tuin en het verkeer is rustig. Enkel het fietsen aan de linkerkant van de weg is even wennen, we hebben de neiging om te gaan spookrijden!

De volgende stop is bij een voormalige leprakolonie, opgericht begin 20^ste eeuw. Het is nu een rehabilitatiecentrum en een ouderlingentehuis (mensen die genezen zijn van lepra zijn gebleven en nu bejaard). Een oud vrouwtje dat duidelijk lepra heeft gehad komt een praatje maken. Ze heeft misvormde handen en voetprothesen en wanneer ze haar hoofd bij Louis in de fietskar steekt om dag te zeggen zet die het op een brullen van schrik. Een beetje een moeilijk moment, we proberen uit te leggen dat hij altijd wat verlegen is.

We fietsen verder over vlak terrein langs boomgaarden met vooral een soort lychee bomen, en langs rijstvelden. We stoppen voor een snack, rijstkoeken en bananencake die Rit mee heeft. Terug in de fietskar, en met een volle maag, slaapt Louis al gauw. Emiel blijft flink meetrappen.

We lunchen langs de baan, de kokkin neemt tussen het koken door foto's van de jongens met de I-phone (wat ze dan met die foto's doen is ons niet duidelijk). Na de lunch is het maar een kort stukje meer voor het einde van de tocht bij opnieuw een tempel, waar we opgepikt worden en naar ons hotel terug gebracht worden. Het is een leuke dag geworden en we zijn opnieuw op plaatsen gekomen waar we niet anders niet zouden komen.

We spoelen het zweet en het stof en toch ook een beetje de vermoeidheid van ons af in het zwembad, maar niet te lang want de zwemspullen zien alweer wat groener dan gisteren. We maken ons klaar om naar de zondagavondmarkt te gaan. We zijn nog niet weg of het begint te gieten. Tot daar dus onze uitstap, we keren terug naar het hotel. We hebben al twee avondenmarkten gedaan, dus zo erg is het niet. We lunchen op het terras en Emiel duikt vroeg zijn bed in. Louis blijft nog een tijdje op om de dag te verwerken, er volgen lange verhalen over fietskarren en olifanten en kindjes, wie weet wat er allemaal in dat hoofdje omgaat!

Morgen vertrekken we naar het Khao Sok National Park, een stukje regenwoud en we zullen dus enkele dagen geen internet hebben. Het zal dus wat wachten zijn op het volgende verslagje.

Chiang Mai

Zaterdag 21 Juli 2012, Chiang Mai

Voor we vandaag op stap gaan regel ik een aantal uitstappen, een transport en een hotel voor de komende dagen. Handig, de laptop mee en bijna overal draadloos internet. Na het ontbijt nemen we een tuktuk naar het centrum van Chiang Mai want vandaag staat een bezoek aan de oude stad op het programma. Chiang Mai ligt in het Noorden van het land en is de tweede grootste stad van Thailand. De stad is een stuk overzichtelijker dan Bangkok en naar ons gevoel is de temperatuur ook iets draaglijker hier.

We beginnen bij Wat Phra Singh. De tempel bestaat uit een aantal gebouwen die onze jongens stuk voor stuk willen binnen gaan. Schoenen uit, tempelbezoek, schoenen weer aan en naar de volgende. Onze Emiel is al net zo hevig met tempels als hij vroeger met kerken was. Het is wel soort fast-boeddhisme want na enkele minuten zijn ze het alweer beu en willen ze naar de volgende. Wat wel veel indruk maakt zijn de wassen monniken die er hier en daar staat, Emiel gelooft dat het doden zijn, zo echt lijken ze.

We stappen een eindje met als doel Wat Chedi Luang, maar onderweg houden we, op vraag van de boys dus, halt bij nog twee tempels. Overal worden we aangesproken door tuktuk chauffeurs die voor een bedrag een aantal uur langs een hele reeks tempels rijden maar we vinden het net leuk om een eindje te stappen, zolang Emiel het aan kan en zien zo ook een pak Wats. We lopen door gezellige straten, de typische toeristenbuurten waar we nu niet (kunnen) logeren. Aangekomen aan Wat Chedi Luang houden we een appel-, koekjes- en toilet (schoenen moeten uit en slippers die er staan aan) pauze voor we verder gaan. De Wat is een 500 jaar oude ruïne en aan de overblijfselen te zien moet het vroeger indrukwekkend zijn geweest. Er staat op de site ook een recente tempel die we natuurlijk niet overslaan, en Emiel en Louis worden meegenomen door een vrouw om bloemen te offeren aan Buddha, wat Emiel me veel overgave doet.

We stappen nog een stukje tot bij het drie koningen monument, zij zijn de stichters van Chiang Mai. Het begint een gewoonte te worden, weer kopen we onze lunch bij een supermarkt en eten op een bankje brood en vlees om zo toch wat afwisseling te hebben voor de dagelijkse portie fried rice met kip en ei en komkommer van de jongens. En dan is het genoeg geweest voor Emiel, hij geraakt niet meer vooruit dus we gaan naar het hotel voor wat rust.

Het zwembad gaat net weer open en we hebben het voor ons alleen. De jongens zwemmen en spelen in de tuin, dus ik heb tijd om de allereerste bladzijden in een meegebracht boek te lezen (wie zegt dat reizen lekker niets doen is?). Na een tijdje merk ik dat onze zwemspullen nogal groen beginnen uitslaan dus we besluiten wijselijk om een uitgebreide douche te gaan nemen. Geen idee wat de cleaning actie van het zwembad inhield maar hopelijk zien we straks zelf niet groen!

Aan het einde van de middag nemen we opnieuw een tuktuk, naar de zaterdagavondmarkt. We zijn erg vroeg maar we merken aan de jongens dat ze het lastig hebben, ze hebben allebei niet geslapen overdag. Ze eten enkel wat rijstballetjes op een stokje. Dan begint Louis te huilen en wil hij enkel nog gepakt worden dus die zetten we vast in de buggy en dat helpt, hij valt na wat protest in slaap en is dan nog de attractie van de avond. Er wordt gevoeld of zijn haar wel echt is, mensen springen voor ons om een foto te maken. Hoewel hier echt veel gezinnen met kinderen op reis zijn blijft een tweejarige met blonde krullen speciaal.

Om klokslag 18u klinkt het Thaise volkslied en staat de hele markt een minuutje stil. Ondertussen vindt Emiel het ook niet meer zo leuk, hoewel wij de markt super vinden. Maar de kids bepalen ons tempo dus we kopen afhaal Thais voor ons en gaan met een beetje spijt terug. Ze slapen allebei al in de tuktuk, dus wij zitten om 19u al te eten op ons terras, terwijl onze buren één voor één op stap gaan...

Chiang Mai Zoo

Vrijdag 20 Juli 2012, Chiang Mai

4u, en we zijn allemaal wakker! Erger nog, de jongens zijn met geen stokken meer in bed te krijgen. Waarschijnlijk het gevolg van teveel te slapen gisteren overdag, dat lijkt op dit vroege uur een zeer slecht idee te zijn geweest. Ze hebben bovendien ook honger, Louis begint erg veel kabaal te maken en om onze buren niet te storen en bij gebrek aan alternatieven trekken we een zak chips open. Tot daar onze reputatie van verantwoordelijke ouders!

Louis en Emiel spelen met hun autootjes, wat later gaat de TV aan en wij rusten nog wat. Zeer vroeg zitten we aan het ontbijt dat hier erg uitgebreid is, en vooral, er is ook voldoende keuze buiten eieren! We kijken uit op het zwembad en zien dat er en bordje hangt met ‘gesloten'. Het wordt gedesinfecteerd en gaat pas morgenavond weer open. Jammer, waarschijnlijk profiteren ze van het kleine aantal gasten dat er nu aanwezig is. Maar dat zijn zorgen voor later want nu vertrekken we naar Chiang Mai zoo. Een klein half uurtje met de tuktuk later zijn we er, en voor de prijs van 100 bath + 100 bath voor de panda's per persoon (halve prijs voor Emiel en gratis voor Louis) mogen we er in. Het is een behoorlijk grote zoo waarin de dieren in een natuurlijke omgeving zijn ondergebracht. Door zijn grote omvang is het erg vermoeiend om de dierentuin helemaal te voet te verkennen. Daarom is er een busjesdienst waar je op en af kan wanneer je wil.

Louis valt in slaap in de tuktuk (hij is ook al een tijdje wakker natuurlijk) en mist het eerste stuk dierentuin, dat wordt een gewoonte J. Lang duurt dat niet en zo geniet hij mee van de nijlpaarden, giraffen, tijgers, leeuwen, puma's, luipaarden, jaguars, pinguins, olifanten, krokodillen, alle soorten apen, neushoorns en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het coole is dat we voor sommige dieren een bakje met eten kunnen kopen en deze dieren zelf kunnen voederen. Sinds ons bezoek aan de olifanten draaien de jongens daar hun hand niet meer voor om dus de giraffen, nijlpaarden en olifanten krijgen allemaal een portie.

Voor de middag gaan we kijken naar de 3 panda's die hier wonen. In gevangenschap leven er maar een stuk of 35 over de hele wereld, en in het wild een 3000tal. De dames panda slapen, maar de heer van het gezelschap geeft een show weg terwijl hij zit te eten op een stoel aan een tafel. Leuk om te zien.

Onze lunch bestaat uit croissants van de supermarkt (in de zoo) voor de jongens, en een rol koekjes en een biertje voor ons. Na de middag gaan we naar de zeeleeuwenshow die nogal gelijkaardig is aan die in de zoo van Antwerpen, en komen we terecht tussen 100den kinderen op schoolreis. We vluchten weg uit de drukte en nemen toch maar het busje want we geraken stillekesaan uitgeput. Het is soms erg ver stappen van het ene dier naar het andere, bovendien ligt de zoo op een heuvel.

Tegen een uur of 4, na een pauze in een klimparcour, zijn we allemaal moe en nemen we een songthaew naar ons hotel.

Het zwembad is nog steeds gesloten dus Louis en Emiel gaan in een lauw bad (de eerste keer dat we een bad hebben) en ze zijn tevreden met dit alternatief. Voor het eten gaan we nog naar een fruit- en groentemarkt om mango's en ananas te kopen. Het fruit is hier zoveel lekkerder dan thuis, en om chips-toestanden zoals deze morgen te vermijden lijkt het beter om genoeg fruit in huis te hebben. We zijn de enige toeristen en dat is altijd leuk. In Thailand nergens onvriendelijke gezichten, integendeel, de jongens zwaaien en roepen ‘hello' naar iedereen die het horen wil en de reacties zijn altijd positief. Het regent ondertussen een beetje, net genoeg voor een beetje afkoeling zonder dat we doornat worden. We gaan eten in een restaurant rechtover het hotel, we zitten op het terras aan de rivier en komen in een eerder deftige plaats terecht. We zijn gelukkig de eersten en tegen dat het goed vol zit zijn wij bijna klaar met eten. Ondertussen speelt er een coverbandje en dansen de jongens voor het podium. Het is een mooie avond en na het eten moeten we enkel de straat oversteken richting bed!

Dirk en ik genieten van ons terras, we gebruiken zoals steeds de avond zonder kinderen om morgen te plannen, de blog up te daten en wat te lezen. En nu is het ook bedtijd voor mij, want ik val om van de slaap (ook al van 4u wakker!).

Night bazaar in Chiang Mai

Donderdag 19 Juli 2012, Chiang Mai

Om 6u komt de beddenopmaakman (of nu beter beddenafbreekman) ons wakker maken. Bij de meeste passagiers blijft het gordijntje nog gesloten maar onze jongens zijn wakker dus daar is geen houden meer aan. We zijn optimistisch, als we nu al worden wakker gemaakt zitten we vast op schema (aankomst 8u15). We ontbijten, sneetjes brood met kaas en hesp en tomaat tot daar aan toe, maar ook met frietjes! Louis vindt het in orde zo, die eet enkel friet. Het wordt 8u, 9u, ... en nog zijn we er niet. De trein komt amper vooruit en staat ook dikwijls stil, wat deze nacht ook al het geval was. Veel communicatie over de vertraging is er niet, het lijken de Belgische spoorwegen wel.

We zetten een film op, spelen UNO, lezen voor, maar het kan de jongens niet echt meer boeien. Die willen naar een hotel en een zwembad.

Uiteindelijk is het 11u wanneer we aankomen in Chiang Mai. De songthaew driver rijdt ons eerst naar het verkeerde hotel, maar met een omwegje geraken we er dan toch. Een songthaew is een pick-up met in de laadbak aan beide zijkanten een lange bank geplaatst. Het is een taxi, maar niet noodzakelijk privé. Het is misschien eerder te vergelijken met een belbus, maar dan zonder vast traject.

We komen alweer op een mooie plaats terecht, 10 minuten of 30bath voor de tuktuk van het centrum en met een leuke tuin met bungalows. Ons huisje is pas over een uurtje klaar maar we verdrijven de tijd alweer met het testen van het zwembad en al gauw kunnen we ons installeren. We hebben een ruime bungalow, met twee extra matrassen deze keer voor de jongens,met een mooi terras tussen de bananenbomen.

We zijn allemaal moe, met wat gezaag tegen elkaar tot gevolg. Emiel wil niets meer doen behalve TV kijken. Algauw valt hij hierbij in slaap, en ook ik kan me niet meer wakker houden. Louis en Dirk gaan nog even zwemmen maar komen dan ook een middagslaapje doen. Pas tegen 16u zijn we allemaal weer wakker, en vooral: weer goedgehumeurd! We nemen een douche, eten nootjes en chips (vandaag zondigen we tegen alle regels van gezond en regelmatig eten), brengen 5kg was weg en nemen een tuktuk naar de buurt van de night bazaar. Daar eten we in een food centre, net zoals je die in de malls in de States hebt maar dan op z'n Thais: je koopt bonnen en die kan je gebruiken aan alle eetstalletjes rond een centrale plaats met tafeltjes waar je aan kan eten. We eten met 4 voor nog geen €5. Louis en Emiel zoals elke dag fried rice met kip en groenten. We zijn al erg blij dat ze dat eten want het is overal verkrijgbaar en zo moeten we niet steeds op zoek naar een plaats waar ze pizza of friet hebben. Wij eten heerlijke pad thai.

We lopen nog even door de dagelijkse night bazaar, met de aankoop van handbeschilderde T-shirts (met olifanten natuurlijk) voor jongens tot gevolg. Verder maken we nog een tussenstop in de 7-eleven voor onze dagelijkse zoektocht naar pampers, deze keer met succes trouwens. Kinderen van 2 zijn hier een stuk kleiner dan Louis, hij heeft de grootste maat luiers die ze hier hebben en ze zijn schaars. Ze worden verkocht in pakjes van 3 en telkens we een supermarktje zien kopen we gewoon de hele voorraad op (wat dan een pamper of 9 oplevert). Gelukkig vraagt Louis steeds meer om gewoon naar het toilet te gaan, dat bespaart luiers. Jammer genoeg is het nu niet het moment voor zindelijkheidstraining, dus zolang we in Thailand zijn moet hij ze toch nog aan.

Als ik de balans van de afgelopen twee dagen opmaak is het reizen met de trein meegevallen met de kinderen, maar toch zou ik het niet meer doen. Op die manier ‘verloren' we twee dagen want op reisdagen doen we niet veel anders. Met het vliegtuig hadden we maar één dag verloren al ben je daar meer geld mee kwijt. Maar zo kunnen we toch nog een vervoermiddel aan onze al lange lijst toevoegen!

Nachttrein van Ayutthaya naar Chiang Mai

Woensdag 18 Juli 2012, Ayutthaya

Vandaag is een dag waartegen ik op voorhand een beetje opzag, we moeten immers al rond de middag uit onze bungalow, en we nemen pas de trein om 19u45 naar Chiang Mai. Ons bezighouden is het probleem niet (hoewel de meeste reizigers Ayutthaya al na één nacht verlaten, wij willen niet te snel weer vertrekken met de jongens), maar voor we de trein op gaan zitten we waarschijnlijk met twee zwarte jongens na weer een dagje buiten, en gezien we geen kamer meer hebben na de middag wordt een dutje ook moeilijk. En dat terwijl het deze avond zeker laat zal worden, dus ik voorzie al oververmoeide, dolgedraaide kids, huilbuien om niks, en dat in een volle treinwagon.... Maar niets aan te doen, we profiteren na het ontbijt nog wat van het hebben van de kamer. Ik pak in, terwijl Emiel een film kijkt en Dirk en Louis buiten naar de ganzen op het meertje gaan kijken.

Rond halfelf nemen we opnieuw een tuktuk naar het centrum van Ayutthaya en laten ons afzetten bij Wat Phra Si San Phet. Die hebben we gisteren enkel van buiten de omheining gezien. Deze Wat is deels gerestaureerd en geeft dus een ander beeld dan de Wats die we gisteren zagen. Achteraan is deze site echter een stort, niet meer dan een hoop stenen dikwijls. Grote gebieden in Thailand overstroomden tussen eind juli 2011 tot zelfs januari 2012 soms, en ook Ayutthaya stond onder water. We zagen in het hotel al foto's van water dat tot voorbij de onderkant van de vensters van de bungalows stond, op een paar maand tijd is er al veel gedaan om alles opnieuw in orde te krijgen maar er rest in de sites nog heel wat werk. Als we naar de uitgang teruglopen komen er net 100den Thaise schoolkids binnen. Emiel snapt er niks van, hij vraagt of ze echt op schoolreis komen naar die kapotte stenen terwijl hij naar de zoo mocht.

Vandaag zijn we slimmer en zit Louis in de rugdrager en dat gaat een stuk gemakkelijker. Het lijkt ook wat minder warm. We lopen nog eens langs de olifanten, doen wat boodschappen voor straks op de trein en nemen de tuktuk terug naar het hotel. We laten ons op een afstandje afzetten om een picknick lunch te eten (we kunnen moeilijk onze bokes met worst in het restaurant gaan opeten), vinden een plekje in de schaduw met wat boomstammen om te zitten en worden al gauw van op afstand bekeken door een tiental Thai. Picknickende farangs (westerlingen) blijkt een erg vreemd zicht!

Na de lunch vermaken we ons een paar uur aan het zwembad. Met twee kleine jongens zitten we zelf ook de hele tijd in het water, rustig een boekje lezen zit er niet in. Binnen een paar jaar misschien, al zien we bij andere gezinnen dat iets oudere kids meer zagen en vooral meer ruziën onder elkaar!

We kunnen na het zwemmen nog een douche nemen en voor het eerst sinds we hier zijn trekken we onze lange broeken aan. Het voelt wat vreemd maar gezien we straks de airco trein nemen spelen we op veilig. De tijd kruipt nu voorbij, we eten iets en nog is het geen tijd voor de trein. We beslissen om toch al naar het station te gaan en de resterende tijd op het perron door te brengen. Daar valt genoeg te zien voor de jongens, de aankomende en vertrekkende treinen, vissen in een vijvertje, de treinpolitie, en bovendien worden we met onze kleine jongens door veel mensen aangesproken (zowel Thai als andere toeristen). De trein komt van Bangkok en heeft al een kwartier vertraging, maar uiteindelijk wordt dan toch omgeroepen dat hij in aankomst is (tenminste, dat veronderstellen we want het wordt omgeroepen in het Thais). Het wordt even spannend nu, want hij stopt volgens de uurregeling welgeteld een minuut, en op die tijd moeten we erop zitten. Ik neem een rugzak en de twee jongens, en Dirk zorgt voor de andere tas, de dagrugzakken en de buggy. Gelukkig wordt hij geholpen door een behulpzame Nederlander en zo geraken we allemaal netjes op de trein. We hebben plaatsen in tweede klasse, hoewel ik een aantal maand geleden onmiddellijk wanneer het kon geprobeerd heb om een eerste klasse coupé te boeken met 4 plaatsen is dit niet gelukt. Het is dus weer wat spannend want de kans bestaat dat de jongens een hele wagon wakker houden. Ze hebben niet geslapen overdag maar zijn nog behoorlijk actief, we vergeten soms wel eens dat het voor hen best wel een avontuur is en dat ze sommige zaken echt moeten verwerken (Louis babbelt dikwijls nog een tijdje in bed over alles wat hij heeft gezien). We laten al twee stoelen ombouwen tot een stapelbed, zodat ze kunnen slapen als ze willen maar laten hen nog doen. Zolang er niemand slaapt stoort het niet, ze lopen dus wat heen en weer tussen het onderste bed en de zetels ertegenover waar wij zitten. Tot plots Emiel dubbelgevouwen op Dirk zijn schoot in slaap valt. Ik geef toe, de belofte aan een kadootje als ze braaf zijn op de trein helpt bij hem wel (we hebben een zak met kleine kadootjes, autootjes, kleurboekjes, diertjes, ... waarvan ze er eentje krijgen op moeilijke momenten). Louis trekt er zich weinig van aan, die denkt nog niet aan slapen en we worden ook niet echt geholpen door de Thaise obers, de conducteurs, de treinpolitieagent, de beddenopmakers, de poetsers ... die de hele tijd langslopen want ieder van hen moet hem toch even over de bol aaien, of kietelen. Meneer geniet deze keer wel van de aandacht en laat elke keer een showke zien. Waarom zou hij aan slapen denken? Tot hij even op het bed gaat liggen en onmiddellijk naar dromenland vertrekt. We leggen Emiel bij hem en trekken het gordijntje toe. Wij babbelen nog even met de buren tot de beddenopmaker rond 23u alle bedden komt installeren. We lijken wel op schooluitstap :). Dirk en ik nemen elk een kind bij ons op onze onderbedden (de jongens boven is geen optie en alleen onder vind ik maar niks - waarschijnlijk gaat alles prima maar stel dat ze gaan rondlopen, of dat iemand ze meeneemt, dan zouden we dat niet merken) en we slapen al bij al comfortabel. Louis wordt één keer wakker maar een fles melk vermijdt grote scènes en wakkere buren!

Werelderfgoed in Ayutthaya

Dinsdag 17 Juli 2012, Ayutthaya

Helaas geen uitslapers vandaag, nog voor 7u zijn we allemaal wakker. Ik begin de dag met een handwasje, de jongens hebben haast geen propere shorts meer.

Ons dagelijks ontbijt bestaat uit toast met ei, onze cholesterol schiet vast de hoogte in maar veel alternatieven zijn er meestal niet. De appelsienenconfituur of witte bonen in saus laten we graag aan ons voorbij gaan. De heren in het gezelschap vinden de dagelijkse portie ei trouwens zo erg nog niet.

Vandaag gaan we Ayutthaya bekijken, dit was ooit de grootste stad van Azië en een hele tijd de hoofdstad van Thailand. Nu is het werelderfgoed dus dat willen we niet missen.

We nemen een tuktuk naar het centrum van de stad, op een 10 minuutjes rijden van het hotel en laten ons afzetten bij de 14^de eeuwse Wat Mahathat. Dit is het grootste tempelcomplex in Ayutthaya, met de ruines van een koninklijk klooster. We hebben de buggy mee, en dat is behoorlijk stom van ons want ver geraak je er niet mee bij het rondlopen tussen de ruines. We laten hem dus achter bij de ingang van deze Wat en Louis stapt flink mee. Heel even toch, ik moet hem verder dikwijls dragen terwijl het echt bloedheet is, en we een handige rugdrager in het hotel hebben staan.

Louis en Emiel kunnen klimmen en klauteren op de ruines, deze keer moeten ze niet stil zijn en zitten. Ook wij vinden het leuk om hier rond te lopen. We gaan kijken naar het Boeddhahoofd dat zit vastgegroeid in de wortels van een boom. Emiel is geïntrigeerd en vraagt zich af waar de rest van z'n lichaam is gebleven.

Ik vertel verhalen over torens waarin prinsessen wonen, die dan moeten worden gered door ridders om het boeiend te houden voor Emiel. Voor Louis maakt het allemaal niets uit, zolang hij maar gedragen wordt.

Alweer is de fiets hier het beste vervoermiddel om de verschillende ruines te bekijken en alweer vinden we nergens een fiets met een kinderstoeltje. We stappen dus naar Wat Ratchaburana aan de overkant van de straat, gelukkig is het maar een kort stukje. Deze Wat is gebouwd op de plaats waar twee koningen zijn gecremeerd, hun as is hier nog bewaard. Over koningen gesproken, de Thai zijn gek op hun koning en koningin, het zijn halve heiligen lijkt het. Overal vind je megagrote afbeeldingen van het koningspaar, vooral langs de kant van de weg, maar ook in restaurants of hotels.

Op deze Wat kan je tot boven klimmen, want we dan ook doen. Zo hebben we een mooi uitzicht over de site. Het is de grootste toren in de omtrek en Emiel vertelt dat deze dan wel van de reuzenprinses moet zijn. We gaan op zoek naar haar bed maar vinden het niet, de conclusie is dat dan wel beneden zal zijn.

De jongens hebben het een beetje gehad met de ruines, de warmte en het stappen dus we laten ons met een tuktuk naar een plek vlakbij brengen waar je op olifanten kan rijden. Hoewel we niet van plan zijn om er op te rijden, is het kijken voor Louis en Emiel voldoende om terug op positieven te komen. In vergelijking met wat we gedaan hebben in Elephant's World is dit een beetje pover, je moet betalen om op de foto te mogen met een olifant, om ze eten te mogen geven of om er op te zitten. Nog een ijsje en een toiletbezoek later zijn de jongens klaar om naar de volgende tempel te gaan. Maar eerst kopen we voor 10 bath enkele visjes die we in een meertje terug zetten. Dat zou geluk brengen. Stilletjes wens ik nog meer mooie reizen als deze

We wandelen in de schaduw naar Phra Mongkonbophit met een vergulde boeddha van zo'n 13m hoog. Ik heb blote schouders dus mag niet mee binnen maar de mannen gaan een kijkje nemen. Alweer wil een bende Thai op de foto met de kids maar ze hebben er niet veel zin in. We lopen nog langs Wat Phra Si San Phet, het oude Koninklijke paleis en deels gerestaureerd, maar bekijken deze site enkel van op een afstand. Het is al ver na de middag en we moeten nog boodschappen doen (pampers geraken stilaan op, en we moeten melk hebben voor de avond-en ochtendflesjes). We nemen een tuktuk en die brengt ons met wat moeite naar een 7-eleven, waar we alles vinden wat we nodig hebben. Tegen dan is Louis al een tijdje aan zijn dutje bezig, afwisselend in tuktuk, buggy en weer tuktuk.

We gaan terug naar het hotel en eten op ons terrasje de net gekochte lunch op (niet-getoast toastbrood met sneetjes warme zwan-achtige worst) en het smaakt de jongens voortreffelijk. Zo kunnen ze er weer even tegen.

We spelen een paar spelletjes UNO met Emiel en gaan dan naar het zwembad. Het is nog altijd bloedheet en het water in het zwembad is ongelooflijk warm maar doet toch deugd. Toeval of niet, een Nederlands gezin dat we al tegenkwamen in het vorige guesthouse logeert hier ook, dus vrienden zijn weer snel gemaakt. Veel Belgen zijn we nog niet tegen gekomen, laat staan met kinderen, maar het lijkt wel of heel Nederland hier met vakantie is met kinderen. De jongens vermaken zich in het kleine badje en worden op sleeptouw genomen door de grotere Nederlandertjes, dus wij kunnen ook genieten van het zwembad. We zien ook een megagrote varaan of leguaan (ik ben niet zo thuis in die dingen maar het was een paar meter lang en leek op een krokodil - en was hopelijk geen krokodil) in het meertje van het hotel. We blijven zeker anderhalf uur in het water, tot we helemaal rimpelig zijn en het water niet meer uit onze oren krijgen (ik dus, ik hoor nu nog maar half, soms wel handig), en het plots begint te gieten en onweren. Snel lopen we naar ons bungalowtje waar iedereen zijn ding wat doet, kaartjes schrijven, tv kijken, foto's bekijken, kleuren, ...

Na een douche gaan we eten, we zijn vroeg vandaag maar al snel zit het hele restaurant vol (met Nederlanders). We eten opnieuw superlekker, voor de jongens op nog eens een aangepaste schotel die vlot wordt opgegeten. Aan het restaurantje is een klein vijvertje, Louis zit altijd naar de visjes te kijken aan de rand en wat we al sinds gisteren vreesden gebeurt nu: bij een spelletje acheruit lopen valt hij er pardoes in. Tegen een rietplant, eigenlijk belandt hij gewoon met zijn poep in het water en was ik direct bij hem want ik zag het al van ver aankomen, maar het drama is groot voor de kleine man. Ik neem de kinderen snel mee om de pijama's aan te doen en ze in bed te steken, want veel geslapen is er overdag niet en voor Emiel verlangt naar zijn bed.

Dirk en ik zitten nog enkele uren op ons terrasje hoewel ik word opgegeten door de muggen (ondanks stevig DEET spul, en om één of andere reden ben ik de enige van ons) en zoeken dan ook ons bed op.

Op weg naar Ayutthaya

Maandag 16 Juli 2012, Ayutthaya

Deze ochtend hebben we alle tijd. Het is vandaag een reisdag en er staat verder niets op het programma. We gaan pas na de middag naar Ayutthaia. Maar eerst moet er afscheid genomen worden van Emiel's Nederlandse vrienden. Dat gaat gepaard met heel wat geknuffel en uitspraken als ‘ik ga je missen'. Emiel laat het niet echt aan zijn hart komen, al vraagt hij de rest van de dag wel af en toe wanneer hij Tijm en Jan-Willem terug gaat zien.

We gaan natuurlijk weer het zwembad in, het is superwarm. En terwijl ik inpak lopen de jongens wat in de tuin, proberen de vissen uit de vijvertjes te pakken (Louis belandt er voor de 10^de keer in, maar het zijn eigenlijk maar grote emmers dus geen probleem). Eventjes paniek wanneer er plots een hond (met muilkorf) achter de jongens komt gelopen. Hij wil vast gewoon spelen maar omdat zij beginnen te rennen begint hij ook te lopen. Van honden hebben ze echt schrik, en eerlijk, ze hebben het van niet ver want ik ben er ook niet gek van. Dan liever een olifant J.

Na de lunch worden we opgepikt door een minivan die ons naar Ayutthaya zal rijden. Het kan ook met de bus, maar niet rechtsreeks dus we zijn voor de simpele en duurdere oplossing gegaan. We worden samen met een Nederlands gezin van 4 en een Amerikaans jongen die alleen reist op elkaar gepropt, en ik voel me even in het zak gezet want we hebben betaald voor 4 stoelen maar krijgen er maar 3. Louis wou wel liever op de schoot maar een 4^de stoel had ons wat meer ruimte gegeven, want de dagrugzakken moesten ook nog bij ons. Een les voor volgende keer. Algauw vallen de mannen (alledrie ja) in slaap en heb ik een zalig momentje voor mezelf. Muziekje in de oren en genieten van het voorbijglijdende Thaise platteland.

Op een uurtje van Ayutthaya is iedereen weer wakker en worden alle registers weer open getrokken om Louis en Emiel bezig te houden. Filmpje kijken, zingen, muziek luisteren, naar buiten kijken, al bij al gaat de tijd goed voorbij en rijden we Ayutthaya binnen. Overal in de stad liggen tempelruïnes verspreid. Het ziet er uit zoals Ankor Wat, met het grote verschil dat hier de moderne stad tussen de tempels is gebouwd. We worden netjes naar ons hotel gebracht, dat een beetje buiten het centrum ligt en een echt paradijsje blijkt te zijn. Huisjes rond een meertje, een mooie tuin, een infinity pool met kinderbadje. We hebben een huisje dat dubbel zo groot is als het vorige, wat met 4 toch iets aangenamer is. Nadeel is dat we niet gauw even naar de stad kunnen, maar die zien we morgen wel. Met de jongens verkiezen we meer ruimte en een tuin boven het logeren midden in de actie.

We testen het zwembad en het restaurant, en beiden worden goed bevonden. Wij eten een superlekkere curry, en voor de jongens vragen we rijst met kip en komkommer, ‘not spicy'. Louis steelt het hart van een de Thaise ober (of is het een dienster, we weten het niet goed), hij krijgt speelgoedjes aan tafel en extra komkommer, die netjes wordt gedeeld met Emiel.

Na het eten gaan Louis en Emiel dadelijk naar bed, en hoewel we vandaag niet echt iets hebben gedaan buiten reizen slapen ze direct. Ik heb een drukke avond met de blog want het is de eerste keer dat het internet goed marcheert.