Naar huis

Donderdag 02 augustus 2012, Eppegem

Rond middernacht gaan we het vliegtuig op en de jongens zijn nog behoorlijk wakker. Er zitten erg veel kinderen op het vliegtuig, van alle leeftijden dus onze kids vallen niet uit de toon. Eens in de lucht slapen Louis en Emiel snel, door de turbulentie heen en na een maaltijd volgen wij. Jammer genoeg zijn we na een paar uur rond 7u Thaise tijd allemaal weer wakker (en de meeste mensen met kinderen rondom ons trouwens). Dat is 2u in België en dus veel te vroeg maar er is niets aan te doen, er wordt niet meer geslapen. We kunnen ons wel rustig bezig houden gedurende de resterende 4u naar Kopenhagen want de jongens ontdekken de games en de kinderfilms op hun schermpje. Nog een ontbijtje later zetten we voet op Europese bodem.

We moeten maar een uurtje wachten op de volgende vlucht en dat uur wordt doorgebracht in een speelhuisje. Zo is het snel tijd om opnieuw aan boord te gaan van het vliegtuig naar Brussel. Er zitten Club Brugge supporters op de vlucht, Club speelde gisteren tegen Kopenhagen. Wij zitten op de allerlaatste rij, geen idee waaraan we dat verdiend hebben want we hebben zelfs geen venstertje. En eigenlijk hebben we dat ook niet nodig want Louis, Emiel en ik slapen gedurende de anderhalf uur durende vlucht. Zo zijn we snel in Brussel, waar we de allerlaatste taxi nemen van de reis, naar huis!

Het gras staat een halve meter hoog en de poezen zien er wat verwilderd uit, maar verder is het vooral voor de kids fijn om thuis te zijn. We pakken uit, als je niet veel meeneemt is dat niet veel werk, terwijl Louis en Emiel hun speelgoed opnieuw ontdekken. Er wordt heel veel uitgehaald en weinig opgeruimd, maar vandaag mag dat. Verder zijn we allemaal moe, met gekibbel en af en toe een traantje om niets tot gevolg.

Het is een vreemde dag, die eindeloos lijkt te duren. We krijgen dan ook 5u kado, en we willen echt niet supervroeg gaan slapen want we willen zo snel mogelijk over het tijdsverschil geraken. Al zal het na het avondeten (er staat geen rijst op het menu) snel rustig zijn hier...

Bedankt aan iedereen die via de blog een beetje mee op reis is geweest, het was leuk om de reacties te lezen en aan het aantal lezers te zien dat er interesse was voor onze reisverhalen! Tot volgend jaar

De laatste vakantiedag

Woensdag 01 augustus 2012, Bangkok

Vandaag is de allerlaatste dag van onze vakantie. De nacht is onrustig geweest, er staat een babybed in de kamer dat zo groot is dat Emiel daarin de nacht kon starten, terwijl Louis tussen ons lag (die neemt iets minder plaats in). Maar halverwege de nacht vond Emiel dat hij toch al te groot is voor een babybed, en kroop hij bij ons, zodat het de rest van de nacht vechten was voor een plaatsje in het bed, waarin we met 4 lagen.

We horen ver beneden ons de stad wakker worden. De jongens starten de dag met een lang bad en dan is het tijd voor ontbijt. In buffetvorm, en het is superuitgebreid, van tomatensoep tot varkensgebraad met gelukkig daartussen heel wat dat meer aan onze goesting voldoet. Louis slaagt erin om met babystoel en al omver te vallen (gelukkig zat hij niet in de stoel), dus nu kennen ze ons hier ook.

Ook dit stuk Bangkok willen we graag zien, dus we laten ons met het tuktukje van het hotel naar de grote straat brengen (waar we toch wel 50m vanaf zijn). We weten niet goed waarheen, dus we lopen op goed geluk naar rechts en botsen op een parkje vlakbij met zowaar twee mooie (en veilige) speeltuinen, eentje voor de kleintjes, en eentje voor iets grotere kids. Allebei worden ze natuurlijk getest door onze heren, en wij zitten op een bankje tussen de Thaise nannies met expat kids. Er is ook een outdoor fitness, dat zie je hier overal en ook die toestellen doen even dienst als speeltuin.

Emiel wil graag de skytrain nemen, er is een halte vlakbij en we rijden tot aan MBK, een groot shopping centrum dat ook voor ons te betalen is (naast het hotel is er ook een shopping centrum maar onze portemonnee kan Louis Vutton, Hermès en Yves Saint Laurent niet op het einde van deze reis). Het is gigantisch druk overal, dit is de wijk met kantoren (de werkgever heeft hier ook een afdeling) en het is ondertussen duidelijk tijd voor middagpauze. Leuk voor ons maar ik denk dat de jongens wat onder de indruk zijn van de drukte. Louis zit veilig in de buggy en Emiel laat mijn hand geen moment los.

Helaas staat shoppen niet op het lijstje met favoriete activiteiten van Louis en Emiel, we lopen wel langs de winkeltjes maar geven enkel geld uit aan een lunch bij McDonalds voor we opnieuw met de skytrain naar ‘huis' gaan. We doen nog wat inkopen voor de terugreis om de hoek. Tot onze verbazing mag er hier enkel bier worden gekocht tussen 11u en 14u, en vanaf 17u. We hebben geen idee wat de reden is, en of dat in heel Thailand geldt en wij steeds op het juiste uur boodschappen hebben gedaan.

Dan is het tijd voor een allerlaatste duik in het zwembad! Lang houden we het deze keer niet vol hoewel we het voor ons alleen hebben. Het ligt op het dak van de 4^de verdieping van het hotel, volledig in de schaduw tussen de hoge flats en er waait een normaal gezien verfrissend windje dat nu koud aanvoelt.

We hebben de kamer gelukkig gehouden tot we vertrekken, anders waren we al sinds 12u dakloos en al die uren leken ons moeilijk overbrugbaar met de jongens. De overige tijd brengen we op de kamer door. Het zijn een paar rustige uurtjes voor de lange reis, we zullen ongeveer 18u onderweg zijn. Iedereen kan zijn ding doen want er is plaats genoeg. Louis slaapt een uurtje of 3 en heeft zo wat reserve want het vliegtuig vertrekt pas om halfeen vannacht richting Kopenhagen. Zowel Louis (vliegtuig naar huis?) als Emiel (ik mis mijn thuis) kijken er nu wel naar uit om naar huis te gaan, ik zou liever nog wat blijven J.

We nemen een taxi naar de luchthaven en hoewel we deze keer zeeën van tijd hebben heeft de chauffeur dat precies niet. Hij geeft goed gas en we zijn erg snel op de luchthaven. Inchecken gaat vlot, we mogen opnieuw langs de priority rij bij de paspoortcontrole omdat we reizen met kleine kinderen en dan rest er niets anders meer dan tijd doden tot we op het vliegtuig mogen...

Vakantiestress!

Dinsdag 31 Juli 2012, Bangkok

Gisteren geen verslagje want dat zou identiek geworden zijn als dat van de vorige dagen... Het wordt stilletjesaan drukker hier, over enkele dagen is het volle maan en dus full moon party maar woor ons is het tijd om te gaan. Emiel vindt het wel jammer want die wil zo'n party (Dirk heeft hem gezegd dat het is zoals een verjaardagsfeestje) wel eens meemaken. Misschien binnen een jaar of 20!

Er staat dus alweer een reisdag op ons programma, we gaan vandaag van Koh Phangan terug naar Bangkok, de laatste bestemming van deze reis. We vliegen om 15u55 van Surat Thani naar Bangkok, en er zijn twee opties om tegen dan op de luchthaven te zijn:

Eén (de optie die we op voorhand in gedachten hadden): Halfzeven (zonder ontbijt) naar de haven, om 7u de ‘trage' ferry op, die zo'n 2.5u doet tussen Koh Phangan en het vasteland, en dan nog anderhalf uur met de bus. Resultaat: Voor de middag op de (zeer kleine) luchthaven en dus nog een paar uur tijd te verdrijven daar.

Twee: Om halftwaalf naar de haven, om 12u de snelle catamaran die anderhalf uur vaart van Koh Phangan (over Koh Samui) naar het vasteland, en anderhalf uur met een express taxi die ons opwacht naar de luchthaven. Deze optie wordt ons aangeraden in het hotel, ze verzekeren ons dat het geen enkel probleem is om het zo te doen, ze raden het iedereen aan en er is nog niemand geweest die zijn vlucht heeft gemist. Mijn vragen over wat als het bijvoorbeeld plots slecht weer zou worden en de boot er langer over doet worden weg gewuifd en er wordt gezegd dat het toch niet te doen is om met kinderen zo vroeg te gaan en dan nog zo lang te moeten wachten op de luchthaven. Het klinkt erg aanlokkelijk om voor deze optie te kiezen en na overleg doen we dat ook.

We hebben dus alle tijd, ontbijten, ruimen op, de jongens spelen nog wat in de tuin, we checken uit waarbij Louis en Emiel door iedereen geknuffeld worden en wij tips krijgen voor een volgende keer op Koh Phangan (ik heb zo'n gevoel dat het niet voor volgend jaar zal zijn...). We krijgen nog vers geperst ananas sap en water voor onderweg, het strandspeelgoed wordt achtergelaten (met een traantje van Louis tot gevolg). En we vertrekken een beetje triest van deze prachtige plaats.

We worden naar de pier gebracht waar de snelle boot vertrekt en er is behoorlijk wat chaos. De vorige boot is nog niet toegekomen (maar die gaat voor zover we begrijpen enkel naar Koh Samui). Met een half uur vertraging komt die aan, en ondertussen staat er al een pak volk voor de volgende boot.

Iedereen krijgt een stickertje met zijn bestemming erop, en ook op de bagage komt een label in dezelfde kleur . Er zijn blauwe en gele stickers en er zijn een 10tal verschillende bestemmingen, en toch moet iedereen dezelfde boot op. We begrijpen er echt niets van en laten ons een beetje als een kudde dieren opladen op onze boot die ook al 20 minuten te laat is. Op de boot horen we dat er eerst langs Koh Samui wordt gevaren, maar dat de eindbestemming wel Don Sak pier bij Surat Thani is en daar moeten wij naartoe. De jongens laten het niet aan hun hart komen en vallen snel in slaap. Niet zo slecht, want Emiel wordt nogal snel ziek en deze boot beweegt stevig op de golven. Naar het toilet gaan is een hele expeditie. De boot vaart behoorlijk snel dus we zijn er al bij al gerust in.

Bij Koh Samui wordt er halt gehouden, en dat duurt echt wel lang. Eerst de ‘blauw' gemerkte bagage eruit, dan de ‘blauwe' mensen eruit, dan een pak nieuwe ‘gele' mensen aan boord, en dan nog hun bagage. Het duurt echt wel lang, maar gezien we echt geen idee hebben van de normale aankomsttijd zijn we nog steeds niet ongerust. De jongens worden wakker en eten wat fruit (deze keer zijn we beter voorzien, al hebben we geen echte lunch bij).

Wat later komen we aan op Don Sak pier, er is alweer wat verwarring, we vinden onze driver wel onmiddellijk maar één van onze tassen is vermist en het duurt toch bijna 10 minuten voor ze boven water komt (niet letterlijk...). En die 10 minuten zijn van belang want we horen van de chauffeur dat onze boot een uur te laat is (of dat klopt weten we dus niet) en dat het nog 100km of zo'n anderhalf uur rijden is tot de luchthaven. En dan zakt de moed ons wat in de schoenen want het is halfdrie en onze vlucht gaat dus rond 16u... Onmogelijk lijkt het! De driver zegt dat hij z'n best gaat doen, en dat doet hij ook. Hij rijdt continue 120 km/u waar 80 is toegelaten (het was goed te volgen op de GPS), zit continue te bellen, negeert rode lichten, rijdt op de pechstrook, ... Het telefoneren blijkt naar de luchthaven te zijn, hij geeft regelmatig updates over of ons vliegtuig al geland is. Tot rond 15u30 dat zo is en wij op nog 10km van de luchthaven zijn...

Ik bedenk ondertussen al back-up scenarios, we vertrekken gelukkig pas morgenavond laat naar huis, en kunnen dus een nieuwe vlucht boeken voor morgenvroeg (geld van vlucht en hotel in Bangkok wel kwijt), of de nachttrein of nachtbus nemen naar Bangkok. Ondertussen proberen we niet te laten merken aan de jongens dat we onze vlucht wel eens zouden kunnen missen (Emiel maakt zich soms zorgen over grotemensendingen). Dirk ontdekt dan nog dat we de sleutel van de kamer vergeten in te leveren zijn maar dat is een probleem voor later.

Na nog een telefoontje zegt de driver dat we ons klaar moeten houden. We zijn er, wij moeten naar check-in lopen en hij volgt met onze bagage die hier eerst al door X-ray moet zodat we daar geen tijd mee verliezen. Hij stopt vlak voor de deur, ik loop met beide jongens naar binnen, paspoorten en tickets in de hand en Dirk helpt de goeie man met de bagage. En ja hoor, ze staan op ons te wachten bij de check-in, onze boarding passes worden megasnel geprint, paspoorten nagekeken en bagage gelabeld. Er springt recht van de tarmak een mannetje te voorschijn die onze bagage meeneemt, en de taxichauffeur loopt met ons naar de gate! Die krijgt een mooie fooi van ons en wij gaan door security om direct in de rij te gaan staan, want het boarden is natuurlijk bezig. We praten nog na met een Belgisch gezin dat ons heeft zien toekomen (en wel al vele uren op de luchthaven is).

Wat een service, en het was vast niet mogelijk geweest op een grotere luchthaven. Maar hier zijn slechts twee gates, één check-in balie en alles is op een tiental meter van elkaar.

De jongens krijgen een grote rol Pringles, waar ze al een hele vakantie om vragen maar nog niet hebben gekregen omdat die hier echt superduur zijn (ze worden ingevoerd van de States). Maar nu verdienen ze het, ze zijn echt geweldig geweest tijdens de hele trip. Ze besluiten trouwens om dat ineens te compenseren want tijdens de vlucht zijn ze niet in te tomen. Louis wil niet zitten, gooit zijn chips overal en Emiel stoot mijn drankje om. We slagen er in om op een uur tijd een stal te maken van onze rij stoelen en krijgen hier en daar ook een boze blik. Maar daar trekken we ons deze keer helemaal niets van aan!

Aangekomen in Bangkok nemen we een taxi naar ons hotel in de meer commerciële wijk (in het begin van onze reis zaten we in het oude, meer toeristische gedeelte). Het is avondspits in de stad en de taxi doet er erg lang over, en zo is het al donker als we aankomen. Ik heb voor een prikje een hotel geboekt, dat blijkt een sjiek business hotel te zijn waar we op onze slippers en met onze rugzakken een beetje uit de toon vallen. Aan het onthaal wordt ons verteld dat we een upgrade krijgen, en dat is er aan te zien: We hebben een appartement met keuken, wasmachine (niet dat we die gaan gebruiken), salon en aparte slaapkamer (handig gezien we hier niet op een terras kunnen zitten). We zitten op de bovenste verdieping (20) , ver weg van de andere gasten waarschijnlijk, maar hebben een super uitzicht.

De kids zijn uitgehongerd, maar ook erg moe, dus we gaan enkel nog snel naar de supermarkt op de hoek, die duidelijk wordt bezocht door expats en veel Westerse dingen in huis heeft. We kopen een stokbrood en beleg en dat wordt ons avondmaal.

Daarna gaan twee erg vuile jongetjes naar bed (de douche testen we morgen) en zien wij voor het eerst een stukje van de Olympische Spelen (synchroon duiken voor vrouwen dan nog) en wordt de blog bij gewerkt...

Schaduw, zee en strand

Zaterdag 28 Juli en zondag 29 Juli 2012, Koh Phangan

Vandaag lijkt op gisteren, en gisteren op eergisteren. Ik weet niet meer wat we wanneer hebben gedaan. Dit is vakantie tijdens de vakantie, helemaal niets doen en de batterijen weer volledig opladen voor we naar huis komen.

Het is s' ochtends een beetje bewolkt, dan zitten we aan zee en wanneer de zon vrij spel heeft na de middag en het strand wat drukker wordt zoeken wij de schaduw aan het zwembad op. Louis doet zijn dutjes daar (en geraakt 's avonds niet in z'n bed), Emiel blijft zwemmen tot hij helemaal gerimpeld is en 's avonds van vermoeidheid bijna boven zijn bord in slaap valt. De puzzels van het hotel worden 100 keer gemaakt en ik heb de boekenkast gevonden. We eten supervers fruit zoals dat thuis niet te vinden is, drinken fruitshakes met de voeten in het zand, wandelen langs het strand en zijn zo lui dat we zelfs het resort niet meer uitgaan om te eten. Hier is een prima restaurant met uitgebreide kaart en vriendelijke mensen.

Gisterenavond heeft het een half uurtje gegoten zoals dat enkel hier kan. Van stralend weer naar gieten en weer naar zon. Vandaag loopt Louis op het strand in de richting van een slapende man die om één of andere reden denkt dat er een hond op hem afkomt en Louis in een soort judobeweging van zich af gooit. We zien niet hoe het juist gebeurt maar het is wel een dramaatje voor de kleine man: het zand zit overal.

Er gebeurt echt niets spectaculairder dan dat, dit zou nog wat langer mogen duren maar morgen is alweer de laatste dag hier!!

Op een onbewoond eiland (of toch bijna)

Vrijdag 27 Juli 2012, Koh Phangan

Hoewel Louis en Emiel relatief laat zijn gaan slapen gisteren zijn ze klokslag 7u weer op. Tenminste, dan is Emiel wakker en die kan Louis niet gerust laten. Zo konden we de afgelopen weken wel altijd relatief vroeg op pad, het duurt natuurlijk altijd even voor we volledig georganiseerd zijn om te vertrekken, met kinderen moeten we aan 1001 dingen denken voor we op pad kunnen. Maar met vooral nietsdoen in het vooruitzicht was wat langer slapen wel OK geweest. Ontbijten kan hier pas vanaf 8u, dus we beginnen al met lekker nietsdoen, en kijken met 4 TV vanuit het megagrote bed.

We ontbijten aan het strand, nu zien we de baai overdag: een mooi wit strand, dat net wordt gereinigd, de zee met zachte golven die pas ver weg diep wordt. Prima voor de jongens dus. De keuze bij het ontbijt is uitgebreid, en nogal bizar. Het typische Thaise ontbijt is noodlesoep, dat weten we ondertussen al wel, maar je kan ook hamburger met frieten eten. Dat is niet aan ons besteed, maar er zijn wel pannenkoeken die in de smaak vallen.

Voor we onze zon, zee en strand dag starten gaan we alweer op zoek naar luiers. Zelfs in de jungle was dat geen enkel probleem, terwijl we ons goed hadden voorbereid daar. Nu is het wat anders, er zijn hier een pak winkeltjes, we lopen een heel stuk en gaan zeker 10 winkeltjes binnen zonder succes! Allemaal sturen ze ons naar een volgende die zeker pampers heeft. Niet dus! Tot we dan toch een soort apotheker binnen gaan en een pak van 15 (da's hier een een Giga pak ofzo) in de juiste maat op de kop kunnen tikken. Anderhalf keer zo duur als op het vasteland, maar we zijn al lang blij dat we hier nog niet moet starten met zindelijkheidstraining (ze zouden lachen hier in het hotel).

Dan is het tijd voor de zee. Langverwacht en de eerste keer dat zowel Louis als Emiel bewust (Bali is al lang geleden) kennis maken met zee en strand. En het is een succes! Er wordt gesprongen over de golven, of misschien eerder gevallen in de golven, er worden zandkastelen voor prinsessengebouwd met tunnels en slotgrachten, er wordt met het pas gekochte strandspeelgoed (ook al veel te duur, het lijkt de Belgische kust wel) gespeeld. En wij hebben geen andere keuze dan meedoen. Pure nostalgie, het is geleden van m'n eigen kindertijd dat ik nog zo gespeeld heb in het zand!

Op het strand is het niet al te druk. We zitten aan Hat Rin Nok, oftwel Sunrise beach, waar de Full Moon parties worden gehouden. Maar gisteren was het halve maan, dus tegen de volgende party zijn wij al lang weer weg. Hoewel er ook half moon, black moon en weetikveel welke nog parties zijn, maar die zijn op andere plaatsen op het eiland. Koh Phangan is het party eiland van Thailand, we zagen op de ferry veel heel jonge mensen, maar eens hier zoeken wij toch eerder andere plaatsen op. Na de middag is er iets meer volk, dan zijn ook de uitgaanders wakker :).

De zon zit achter sluierwolken, en het voelt niet echt heet aan. Toch dragen de kids zwem-T-shirts en gelukkig maar want na een tijdje heb ik echt het gevoel dat ik aan het verbranden ben (en dat is ook zo weet ik nu). We zijn ook goed ingesmeerd, alleen is onze meegebrachte zonnecrème al lang op en de in Chiang Mai gekochte blijkt helemaal niet zo effectief. Nochtans dezelfde factor(s), die stond misschien al jaren in de winkel ofzo. Het is niet dramatisch maar we zijn wel gewaarschuwd voor de komende dagen.

De rest van de dag spenderen we in de schaduw in en aan het zwembad. Emiel draagt opnieuw zijn bandjes en slaagt er nu toch in om een meter of 10 zelf te overbruggen. Het is opvallend dat Nederlandse kids van dezelfde leeftijd allemaal al erg goed kunnen zwemmen, dus er is werk aan de winkel!

De dag kabbelt verder, ik vrees dat de reisverslagen wat saaier gaan zijn want voor de komende dagen staat er enkel meer van dit op de agenda. Er zijn niet echt cultureel hoogstaande attracties op het eiland en met een brommertje rondrijden zoals hier veel wordt gedaan (getuige de vele gekwetsten die hier rondlopen) is ook niet aan ons besteed. We waren enkel op zoek naar een mooie plaats om te ontspannen, en tijdens de zomer zijn de eilanden in de Golf van Thailand (Oosten van het schiereiland) daar het best geschikt voor terwijl het nu aan de Andaman zee (plaatsen zoals Phuket, Krabi, ... ten Westen van het schiereiland) minder mooi weer is.

Na de zee en het zwembad hebben de jongens nog niet genoeg van water, ze gaan ook nog in het spectaculaire bad. We eten vroeg, en om 20u liggen de kleine Lefèvres alweer in bed (uitslapen zal dus weer niet voor morgen zijn).

Wij gaan naar zee

Donderdag 26 Juli 2012, Koh Phangan

Om halfzeven is ons huisje (jammer genoeg) alweer vol leven. Zonder gordijnen en met open vensters niet zo moeilijk natuurlijk, maar het doet wel pijn bij ons. We hebben dus veel tijd om te ontbijten en in te pakken (dat laatste neemt eigenlijk geen tijd in beslag, we leven gewoon uit onze rugzak). Om halftien stipt worden we afgehaald met een songthaew (het valt ons op dat alles en iedereen hier echt stipt op tijd is, in tegenstelling tot wat we ons herinneren van onze vroegere reizen door Azië, maar misschien verwarren we met Zuid-Amerika). Het ritje duurt niet lang, enkel tot het reisburootje waar wordt verzameld voor het vertrek van de minibus. Gek genoeg zijn het slechts wij en nog een man alleen die vertrekken. Eerst rijden we nog wat dieper het regenwoud in lijkt het, het landschap is erg mooi. We zitten niet lang alleen op de bus, we weten niet goed wat er aan de hand is maar het lijkt alsof de chauffeur een nevenactiviteit heeft. Thaise mensen stappen op en weer af (één dame geeft onze jongens zomaar afschuwelijk lelijke roze stickervlinders), we rijden niet rechtstreeks naar onze (tussen)bestemming maar met een grote omweg, wat dan wordt goedgemaakt door gigantisch snel te rijden. Algauw voelen we ons allemaal wat misselijk, behalve Louis, die schijnt nergens last van te hebben. Emiel zit zowat de halve rit met een plastic zakje onder z'n neus (maar het is niet nodig). Op het einde van de rit slapen Louis en Emiel gelukkig allebei, want het is niet simpel om twee jongens bezig te houden en tegelijk zelf niets liever willen dan van die verdomde bus te kunnen.

Na een uurtje of twee kan dat gelukkig, als is het maar voor een tussenstop. In een reisburootje in Surat Thani wordt er alweer verzameld, nu wordt een volledige bus gevuld. Deze heeft gelukkig zijn beste tijd gehad en kan dus niet al te snel meer. De jongens amuseren zich met stickerboekjes, die tot in het oneindige worden gerecycleerd. De bus brengt ons tot aan de pier waar de ferry naar Koh Phangan, onze eindbestemming vandaag, vertrekt. Het is er druk en de ferry kan elk moment vertrekken, dus het is wat stressen. Maar onze rolverdeling werkt, ik de jongens en een rugzak en Dirk de rest, dus we geraken op tijd op de boot.

Het is 2.5 uur varen maar in tegenstelling tot de tijd op de bus(sen) gaat het nu wel vooruit. We eten wat (vandaag bestaat de lunch uit bananen, chips en koekjes), kijken naar de prachtige zee en er zitten veel kinderen op de boot dus er wordt al snel vriendjes gemaakt. Naderhand hebben we twee pikzwarte kinderen want er wordt op de grond met autootjes gespeeld en die grond is echt vuil.

Aangekomen nemen we opnieuw een songthaew (het 5^de vervoersmiddel vandaag) die ons naar de lodge brengt. Die heeft een erg groot zwembad dat natuurlijk wordt uitgetest, ook al is het eigenlijk al etenstijd (zeker omdat we nog niets behoorlijks hebben gegeten sinds deze ochtend). Na het zwemmen nemen we voor het eerst in een paar dagen een behoorlijke douche, we gaan opnieuw een beetje van het ene uiterste in de jungle naar het andere hier. Het hotel ligt vlak aan het strand en we eten dan ook met de voeten in het zand. Voor de jongens bestellen we hot-dogs maar Louis eet toch liever rijst J. Om de avond af te sluiten maken we in het donker nog een wandeling langs de zee en mooi verlichte restaurantjes aan het strand. Zo starten we opnieuw een volledig ander stukje van onze reis! Hoewel Emiel vandaag heeft gezegd dat hij thuis mist (vooral zijn speelgoed) zegt hij voor hij gaat slapen dat hij toch nog even in Thailand wil blijven en dat gaan we zeker doen!

Olifanten in de jungle

Woensdag 25 Juli 2012, Khao Sok

De dagen vliegen voorbij, binnen een week vertrekken we weer naar huis! Maar daar proberen we nu nog niet aan te denken, omdat Emiel het echt niet meer ziet zitten om te voet de jungle in te gaan besluiten we om het op een andere manier te doen: met de olifant. Volledig anders dan onze dag in Elephant's World, maar een goede manier om toch nog weg te geraken van ons terras. En ook Louis' olifantendoop, want hij heeft er nog niet kunnen opzitten en vraagt bij elke olifant die we zien ‘Louis olifant zitten?'.

Bij aankomst gaan Dirk en Emiel op een olifant, op een bankje (met gordel) dat op de rug van het dier is vast gemaakt. Louis en ik volgen. De dieren stappen een eind door een riviertje, stroomopwaarts en eigenlijk best spectaculair want ze klimmen over rotsen en boomwortels. Louis vindt het geweldig, eerst schrikt hij wanneer de mahout de olifant een bevel toeschreeuwt, maar na een tijdje doet hij vrolijk mee. Emiel is al een ancien natuurlijk, die doet alsof hij niets anders doet dan olifant rijden. We gaan tot aan een waterval, de olifanten worden gewassen en wij kunnen zwemmen maar dat slaan we deze keer over. Het is een beetje een gedoe met de jongens, het omkleden, het zwemmen, weer omkleden, allemaal dingen die ze nog niet alleen kunnen. We gaan opnieuw de olifant op en deze keer gaat het stroomafwaarts en dat is helemaal hevig. Het gaat allemaal zonder problemen maar soms is het echt vasthouden geblazen of we glijden gewoon het bankje af. Het is nogal een massabedoening, als we terugkomen staan er hopen mensen klaar voor een ritje, maar zo zijn we toch nog op een leuke manier in het park geweest.

Toeval of niet, vandaag is een erg mooie dag en er valt geen spatje regen. Alles ziet er zo veel leuker uit, de tuin van de lodge is zalig nu, veel schaduw en overal bloemen.

Wanneer we terug zijn, en Emiel en ik ons binnen aan het omkleden zijn horen we gebonk op het dak. We gaan kijken en nu zit de apenfamilie op ons huisje. We kunnen er wel uren naar kijken.

Na de lunch gaat Louis slapen en trekken Emiel en ik naar het zwembad dat er alweer verlaten bij ligt. Je komt ook niet naar hier om te zwemmen natuurlijk, maar voor ons is het de perfecte afwisseling. We oefenen het van de kant springen, het met het hoofd onder durven, ... tot Louis en Dirk er ook zijn. Ook Louis heeft geen schrik meer van water, de temperatuur hier is natuurlijk een stuk aangenamer dan in het zwembad van Londerzeel :). We blijven de rest van de namiddag aan het zwembad, we lijken ons al voor te bereiden op onze volgende (en helaas ook laatste) stop van deze vakantie: niets doen op een eiland met witte stranden en felblauwe zee!

Vandaag eten we rustig, we zijn wat vroeger en er is nog weinig werk voor het personeel. Die houden zich dan ook bezig met de jongens, de high fives gaan over en weer, ze gaan mee naar de keuken... terwijl wij eten. Ook het kleinzoontje (denken we) van de eigenares van anderhalf doet mee. Louis en Foufou (ofzo) hebben elkaar gevonden. Eigenlijk reizen we meestal net weer door wanneer de jongens zich helemaal thuis beginnen voelen. Wanneer wij hebben gegeten komen er andere gasten toe en dat is het signaal voor ons om naar de bungalow te gaan (onderweg zien we nog een supergrote kikker). Dit hotel staat op het lijstje van bijvoorbeeld Djoser en er verblijven momenteel drie groepen van verschillende organisaties dus 's avonds is het echt druk. Ook 's middags is dit een stopplaats tijdens georganiseerde tours.

Ons verblijf hier is uiteindelijk goed afgelopen. Gisteren zag het er naar uit dat het een geen succes zou worden, ik dacht even dat we aan onze limiet zaten wat reizen met kleine kinderen betreft, en dat de jungle gewoon te hoog gegrepen was. Maar zonder regen en zonder bloedzuigers was vandaag toch een succes. We hebben maar de helft gedaan van wat ik in gedachten had (deze namiddag zag Emiel enkele kano's voorbij varen op de rivier aan ons terras, en toen wou hij ook maar was het te laat - drama bij hem en ook even slikken bij mij!) maar we hebben toch een paar leuke ervaringen achter de rug.

Bloedzuigers!

Dinsdag 24 Juli 2012, Khao Sok

We slapen prima, een beetje tegen m'n verwachting in. In bed hoor je allerlei ongewone geluiden, van de krekels, de rivier, maar daar heeft niemand last van. We zijn niet aangevallen door muggen, en het is ook niet superwarm. Al bij al valt het dus mee in ons huisje. Om 7u zijn we allemaal wakker want er zijn geen gordijnen. Na een douche gaan we ontbijten in het leuke restaurantje van de lodge, en dan trekken we het regenwoud in. Regenwoud is trouwens letterlijk te nemen, er valt een paar keer een hevige stortbui vandaag. Hoewel we tijdens het regenseizoen reizen hebben we daar al bij al nog niet veel last van gehad. Meestal regent het 's nachts, of valt er wat motregen die eerder verfrissend is. Hier regent het duidelijk meer.

Terwijl we onze sandalen aantrekken op het terras roept Louis opeens ‘Aapjes', en inderdaad, op het dak van het huisje naast ons spelen apen. We blijven een tijdje kijken, en gaan dan op pad.

We stappen naar de ingang van het park en kiezen een korte trail van een 4tal km naar een waterval. Dit nationaal park is één van de oudste ecosystemen ter wereld, met een netwerk van rivieren en watervallen. Louis in de rugdrager, Emiel stapt mee. Er is een mooi pad, alleen is het nogal modderig door de regen die er al is gevallen. We zien er vast een beetje gek uit, we dragen lange broeken, de jongens ook shirts met lange mouwen, sandalen met kousen, en onze broeken zitten in onze kousen, en de shirts in de broeken. We kennen immers de verhalen over het ongedierte. Grote dieren zien we trouwens niet, wel vissen, vogels, vlinders, hagedissen, kikkers, ...

Na een tijdje begint het te regenen, maar door de dichte begroeiing worden we niet supernat. De jongens krijgen hun regenjassen aan, en net wanneer Dirk even van het pad af is om wat foto's te maken begint Emiel te huilen, hij trekt zijn t-shirt omhoog en daar zit een bloedzuiger op zijn buik. Grote paniek, het beest wil niet direct weg maar uiteindelijk lijkt hij toch verdwenen. Dirk komt op ons gegil afgelopen. Tot daar ons avontuur in de jungle, Emiel is met geen stokken meer verder te krijgen, die wil enkel nog terug naar het hotel. Eens het park uit stoppen we om bananen te kopen, en plots komt de vrouw van het winkeltje naar Emiel gelopen, plukt opnieuw een bloedzuiger weg, deze keer achter zijn oor, en ontsmet het oor. Opnieuw groot drama, het is ons een raadsel waarom hij het enige slachtoffer is.

We gaan wat zwemmen, eten iets, en het plan was om dan een kanotocht te doen op de rivier. Maar gezien Emiel echt niets meer wil doen maken we er een namiddagje rondhangen van. Dirk en ik lezen, de kinderen kleuren, Emiel kijkt film en veegt het terras met de aanwezige borstel, Louis doet een dutje en we kijken naar de aapjes en naar de voorbijvarende mensen in een soort autoband op de rivier. Dat wil Emiel dan ook wel, maar zo'n activiteit is pas voor binnen enkele jaren.

Misschien was het gewoon tijd voor wat rust, voor we het weten is het halfzeven en is het alweer etenstijd. Geen rustig dineetje deze keer trouwens, de jongens zijn uitgerust en lopen de hele tijd rond en storen de andere gasten een beetje. Wanneer we hen verplichten om te zitten brult Louis de hele tent bij elkaar. We houden het dus kort en keren snel terug naar de kamer. De ene helft van de familie gaat naar bed, en de andere helft naar het terras.